De maandagavondgroep van zeven uur verdient van de manege ook een plek in het zonnetje. Zodra de ruiters horen dat ze voor deze rubriek geïnterviewd worden, reageren ze bescheiden. ‘Wij? Wat maakt ons dan speciaal?’

De maandaggroep, op de paarden Wagner, Bonnette, Pablo, Domino, Lancelot en Jan.

Ten eerste: de samenstelling van de groep: louter dames, van verschillende leeftijden. Op dit moment rijden ze met z’n zessen. Over het precieze aantal jaren van samen rijden wordt wel éven gepeinsd, maar dan luidt het unanieme antwoord: ‘Lang!’

De afgelopen jaren heeft de groep al diverse instructrices gehad. Namen als José, Dianne, Susanne, Karin, Marian en Debra komen voorbij. Sommige instructrices vielen een paar maanden in, anderen gaven de groep jarenlang les. Bij elke naam komt ieder met haar eigen herinneringen. Inmiddels heeft de maandaggroep nu ruim een jaar les van Bea.

Bea deelt wekelijks de ruiters in. Meestal op paarden; de pony’s worden het uur ervoor en erna wel weer van stal gehaald. De dames hebben hun favoriete paarden, maar ieder gunt een ander haar paard. Jan, Wagner, Domino, Lancelot en Bonnette zijn meestal van de partij. Pablo wordt ook regelmatig ingezet. Heel af en toe wordt er voor de les onderling geruild.

In de les rijden alle ruiters voor zich, onder begeleiding van Bea. Er heerst een prettige sfeer in de groep. Wie bijvoorbeeld naar de hoefslag toe rijdt, krijgt voorrang. Wie rustig aan wil doen, gaat op de binnenhoefslag rijden. Bij het paard Jan wordt nog wel eens een oogje toegeknepen en gaat de rest aan de kant. ‘We rijden allemaal wel om bij te leren. Je bent nooit uitgeleerd met een paard.’ Na de les staat er (met dank aan Jan) koffie klaar, en wordt er even nagepraat.

In de zomer van 2014 heeft de groep met onder andere Bea een lange buitenrit gemaakt over de Holterberg. Twee uur met elkaar door bos en hei, dat is goed voor het groepsgevoel! De dames zijn van plan het zeker weer eens te organiseren. Ook het carrouselrijden laten ze niet voorbijgaan. Drie ruiters deden de afgelopen jaren mee, als Musketiers en als verpleegsters.

Kortom, de maandaggroep is een hechte, karakteristieke groep!

Rozemarijn, Daisy, Jade, Moniek en Hannelore met het paard Ben.

Terug in de tijd…Nu het bijna zover is dat manege het Roessingh het 40 jarig jubileum viert, merk ik dat ook ik er niet aan ontkom: Ook ik blik af en toe even terug in de tijd. En tijdens onze wekelijkse les op zaterdag worden herinneringen opgehaald. Veertig jaar geleden was het 1974. Het jaar van de opstart. Tot mijn grote schrik kwam ik er achter dat ik eigenlijk niet eens zo lang daarna mijn eigen opstart bij manege het Roessingh maakte….

Dat zet een mens aan het denken, en dat confronteert wel een beetje, moet ik zeggen

Het was 1979, en ik zou 12 jaar worden. Ik was het voorbeeld van een meisje waarbij het paardenvirus onverbiddelijk toegeslagen had. Totaal onverwacht voor mijn familie, want in de familie had niemand ‘iets met paarden’. In tegendeel zelfs: ze waren er eigenlijk wel bang voor….
Al heel wat jaren las ik alles wat ik kon vinden in de bibliotheek over paarden. In theorie wist ik alles al over stap, draf en galop, over voltes en diagonalen, over hoe je een paard moest poetsen en wat je aan kleding het beste aan kon trekken. (gek genoeg niets over stal uitmesten…. dat beschreven ze niet in de biebboeken, of ik las er overheen…).
Ik droomde weg boven die boeken, schreef hele stukken over, en tekende de plaatjes na. Maar een paard van dichtbij geaaid, of de geur van hooi geroken, of het gevoel ervaren van je voet die in de stal wegzakt in een verse paardendrol, dat had ik allemaal nog niet. Het verlangen naar dat paardenwereldje groeide en groeide.

In die zomer van 1979 zou ik 12 jaar worden, en mijn grote wens was dat ik mocht gaan paardrijden. Maar ik dacht niet dat dit zou gaan gebeuren. Paardrijden was duur, en ik doorbrak met mijn wens in de familie een hele veilige traditie in sporten zoals volleybal, fietsen en -jawel- duivensport. Je hebt geen idee hoe blij ik was dat ik op mijn verjaardag een cadeaubon voor 12 (!) rijlessen kreeg. Mijn ouders hoopten vast dat ik na die 12 lessen eindelijk van dat rare paardenvirus verlost zou zijn. Niets is minder waar gebleken!

Terugrekenend heb ik inmiddels in 35 van de 40 jaren geschiedenis van manege het Roessingh van alles mee mogen beleven. Soms heel actief rijdend, soms een tijdje op de achtergrond, maar altijd geïnteresseerd in het wel en wee van de paarden, pony’s, medewerkers en mede ruiters. Het virus is nog lang niet uitgeraasd, integendeel, en ik wens Manege het Roessingh nog heel veel fijne, vruchtbare jaren toe. Dat het een plek mag blijven waar het goed toeven is voor mens en dier. Dat het een plek mag zijn waar nog vele ruiters, jong en ouder, hun ‘virus’ mogen koesteren, en er van mogen leren en genieten!

Paul in de stal

Voor Paul Brummelhuis is manege Roessingh sinds 1979 zijn 2^e thuis.

In het begin bestonden zijn werkzaamheden uit paarden poetsen, opzadelen voor de lessen, stallen uitmesten en afrasteringen van de weilanden controleren. Paul is, zoals velen wel weten, vanaf zijn geboorte bijna blind: hij ziet maar 2 tot 3 procent.  Dat heeft hem nooit tegengehouden gewoon zaken als de inkoop van hooi, stro en paardenbrokken op zich te nemen.

Naarmate de manege drukker bevolkt werd met paarden, ruiters, en stagiair(e)s, veranderden ook Pauls werkzaamheden. Tegenwoordig doet hij lichte stalwerkzaamheden, poetst hij paarden en zadelt hij ze op. Samen met Nicol, ook werkzaam bij manege het Roessingh, is hij verantwoordelijk voor het aansturen van vrijwilligers en stagiair(e)s.

Op een ander vlak heeft Paul zich ook nooit door zijn beperking uit het veld laten slaan. Zo heeft hij dressuurwedstrijden gereden tot zijn vijfendertigste. Dit wel met ondersteuning van zijn broer, die altijd trouw meeging als begeleider. Voor Paul werden er opvallende witte emmers om de dressuurring heen geplaatst, zodat hij zijn proef kon rijden.

Paul heeft een eigen boerderij, waar hij Blonde d’Aquitane vleeskoeien houdt. Deze dieren zijn al jarenlang zijn hobby. Hij heeft daardoor ook een mooie vakantiebestemming in Frankrijk, want daar gaat hij al 22 jaar naar de echte Blonde d’Aquitane-keuring.